Robuuste dijken in de Oosterschelde, ondanks de zandhonger : een verkenning van alternatieven voor klassieke versterking

De Oosterschelde verandert van een zeearm met diepe geulen en karakteristieke hoge platen in een deels afgedamde lagune met diepe en minder diepe delen. Metingen tonen aan dat jaarlijks grote delen van het intergetijdengebied verdwijnen als gevolg van de onbalans tussen het geuloppervlak en het getijdenvolume (zandhonger). Deze bodemverlaging kan ook gevolgen hebben voor de veiligheid van waterkeringen. Naast het klassiek versterken van de waterkeringen om de toegenomen belasting te compenseren kan ook worden gedacht aan andere oplossingsrichtingen. Deze korte, verkennende studie moet inzicht verschaffen in de mogelijkheden en kosten van alternatieve versterkingsmethoden en methoden die de belasting kunnen verlagen.